Η νεότερη Εκκλησιαστική Ιστορία της Ναυπάκτου σε συνέχειες [1958 - σήμερον] ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

[1928-2016]

 

Μια σπάνια ιστορική αναμνηστική φωτογραφία του κοιμηθέντος πνευματικού μας πατέρα με τους συνεργάτες του και τα πνευματικά του παιδιά στην Ναύπακτο. Διακρίνονται στο μέσον ο π. Αθηναγόρας, δίπλα του ο συνεργάτης του σήμερα Ηγούμενος της Ι.Μονής Αγίου Συμεών π. Χριστόδουλος, κατα κόσμον κ. Γεώργιος Κοσμάς επί έτη Διευθυντής Οικοτροφείου Αρρένων Ναυπάκτου. Επίσης διακρίνονται ο π, Μάξιμος κατα κόσμον Κων/νος Κυρίτσης, Ηγούμενος Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου Ολύμπου, ο Αρχιμ. Ιερώνυμος, κατά κόσμον Αντώνιος Δελημάρης, ο καλλικέλαδος Ιερομόναχος π. Ρωμανός Κατραούρας, ο κ. Αθανάσιος Σύψας, ο κ. Ξενοφών Ντιμπέλος, ο κ. Χρήστος Λουκόπουλος, ο κ. Γ. Λαουρδέκης, ο κ. Μιλτ. Σταυρόπουλος ο κ. Χαρ Νασόπουλος κ.α.

Διάγων το 88^ον έτος της επί Γης οδοιπορίας του, πλήρης ημερών, πνευματικής καρποφορίας και Θείας Χάριτος, μετέστη από τα επίγεια στα επουράνια, ο πανάξιος Λειτουργός του Υψίστου, Αρχιμανδρίτης Αθηναγόρας Καραμαντζάνης,  την Κυριακή 25-9-2016 το μεσημέρι. 

Τη Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου στην Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου Κολινδρού, τελέστηκε η νεκρώσιμη ακολουθία και ο ενταφιασμός του. Στη νεκρώσιμη ακολουθία έλαβαν μέρος οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Λαρίσης κ. Ιγνάτιος, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, Καστορίας κ. Σεραφείμ, Τριπόλεως κ. Θεοφύλακτος, Εδέσης, κ. Ιωήλ, Γρεβενών κ. Δαβίδ και ο οικείος ιεράρχης Κίτρους κ. Γεώργιος. Πλήθος πιστών και πνευματικών τέκνων του μεταστάντος παρευρέθησαν από ολόκληρη την Πιερία, την Πέλλα, τη Θεσσαλονίκη, τη Ναύπακτο και από άλλα μέρη συμπροσευχήθηκαν υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του. Τον επικήδειο εκφώνησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυκάκτου κ. Ιερόθεος, ο δε επιχώριος Σεβ. Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος, εκ μέρους του Γέροντα Μαξίμου και της Γερόντισσας Ειρήνης, ευχαρίστησε όλους για τη συμμετοχή τους στο πένθος, καθώς και για τον κόπο του ταξιδίου στον οποίο υποβλήθηκαν, προκειμένου να συμμετάσχουν στην εξόδιο ακολουθία.

Ο π. Αθηναγόρας Καραμαντζάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Ήταν γόνος πολύτεκνης οικογένειας, ο μικρότερος από έξι παιδιά.

Σπούδασε Θεολογία, εκάρη μοναχός στις 14 Ιουνίου του 1951, στην Ιερά Μονή Πεντέλης και στις 29 Ιουνίου του ιδίου έτους χειροτονείται διάκονος από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σπυρίδωνα στη Μητρόπολη Αθηνών και ως διάκονος εργάζεται στην ενορία Υπαπαντής του Σωτήρος Ταμπουρίων, με πλούσια προσφορά στα νιάτα και την κοινωνία. Υπηρετεί τη στρατιωτική θητεία ως κληρικός, κηρύττοντας το λόγο του Θεού στα στρατευμένα νιάτα του λεκανοπεδίου Αττικής. Μετατίθεται στο Ναύπλιο, όπου και χειροτονείται πρεσβύτερος και λαμβάνει το οφίκιο του Αρχιμανδρίτου από τον τότε Μητροπολίτη Αργολίδος Χρυσόστομο Ταβλαδωράκη. Διορίζεται εφημέριος και προϊστάμενος του Μητροπολιτικού Ναού του Ναυπλίου και Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως.

Από τον Ιούλιο του 1958 διακονεί στην Ναύπακτο την τοπική Εκκλησία ως ιεροκήρυκας. Η διακονία του είναι σταυρική και σταυρόσχημη - τετράκτινη, δηλαδή ανοίγεται προς τέσσερις τομείς: του θυσιαστηρίου, του άμβωνος, του εξομολογηταρίου και της ιεραποστολικής δράσης.

Με νωπές τις πληγές του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου και της κατοχής, η περιοχή της Ναυπάκτου και δη η ορεινή Ναυπακτία δοκιμάζεται από την φτώχεια την εγκατάλειψη και την απομόνωση. Χωρίς συγκοινωνία, ηλεκτρικό ρεύμα, δίκτυα ύδρευσης και κοινωνική πρόνοια φάνταζε τριτοκοσμική. Εδώ λοιπόν ήλθε και έλαμψε η γεμάτη αγάπη διακονία του μακαριστού υπηρέτη του Υψίστου. Όργωσε όλα τα κακοτράχαλα δυσπρόσιτα μέρη της Ναυπακτίας, πότε πεζοπορώντας, πότε με ζωοκαβαλαρία κυρίως τους θερινούς μήνες, κάτω από ιδιότυπες συνθήκες. Ελάχιστοι θυμούνται ίσως ότι δημιούργησε πνευματικούς συνδέσμους Μητροπόλεως και των ενοριών των χωριών με σκοπό να βοηθάει τα άπορα παιδιά της υπαίθρου να συνεχίζουν τις σπουδές τους στο Γυμνάσιο Ναυπάκτου, φιλοξενούμενα στα εκεί Χριστιανικά Οικοτροφεία Αρρένων και Θηλέων.

Η Ναύπακτος έμεινε για πάντα στην καρδιά του, κυρίως στα πρόσωπα των δύο πιο εκλεκτών του παιδιών, τα οποία μέχρι της κοιμήσεώς του  ακολουθούσε δηλαδή, του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Μαξίμου Κυρίτση, ηγουμένου της Ι. Μονής Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω εκ Φροξυλιάς Ναυπακτίας, και της οσιολογιωτάτης Καθηγουμένης της Ιεράς Μονής Αγίου Αθανασίου Κολινδρού, μοναχής Ειρήνης Ζορμπά εκ του Καταφυγίου [Αμόρανης] Ναυπακτίας.

Ήρθε όμως η Παπαδοπουλική στρατοκρατορία του 1967, όταν βρήκαν άσυλο σε αυτήν και τρύπωσαν στους κόλπους της  «οι ασπάλακοι» του «ΟΒΡΥΟΛΑΚΑ» ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ και της «ΕΒΡΑΙΟΣΤΑΝΗΣ»! Αυτοί σχεδίασαν και προετοίμασαν το μέλλον της τοπικής εκκλησίας, αυτοί αποκεφάλισαν ή απομάκρυναν κάθε μη αρεστό και αντιφρονούντα… Έτσι το 1968 η «εκκλησία της Ναυπάκτου» (;) και οι «αόρατοι» όχι οι ορατοί δεσπότες της τον απομακρύνουν. Μαζύ του απομακρύνονται και όλα τα στελέχη του έργου του, εν μια νυκτί!

Μέγας κλονισμός εγένετο στο εν Ναυπάκτω χριστιανικό, κατηχητικό έργο με μαζικά προγκρόμ! Όλοι οι συνεργάτες του σεπτού μας πνευματικού πατέρα ξηλώθηκαν και ΑΠΑΞΑΠΑΝΤΕΣ απομακρύνθησαν!

Επόμενος σταθμός του μακαριστού μας πατρός Αθηναγόρα, τα Γιαννιτσά και η Μονή Αγίας Παρασκευής.  Εδώ καταθέτει την ψυχή του και αφήνει τεράστιο πνευματικό έργο. Συνεργάζεται άριστα με τον μακαριστό Μητροπολίτη Εδέσσης κυρό Καλλίνικο και αφιερώνει τις δυνάμεις του στο έργο του Θεού. Συγγράφει, κηρύττει, προσεύχεται, ενδυναμώνει, μεταδίδει την χάριν του Θεού. Τα εσπερινά του Κυριακάτικα κηρύγματα, στον Ι. Ναό Αγίων Πέτρου και Παύλου Γιαννιτσών, άφησαν εποχή. Εργάζεται στις Κατασκηνώσεις της Μητροπόλεως στο Πάικο ως υπεύθυνος, στα Ιερατικά Φροντιστήρια για ολιγραμμάτους ιερείς ως καθηγητής, μετάχει συχνά στις Ιερατικές Συνάξεις και τα Ιερατικά Συνέδρια ως ομιλητής και ως κυκλάρχης σε εβδομαδιαία αγιογραφική σύναξη ιερέων της επαρχίας Γιαννιτσών. Αναλαμβάνει την ευθύνη των κατηχητικών και των νεανικών ομάδων στην πόλη των Γιαννιτσών. Δημιουργεί χριστιανικό βιβλιοπωλείο για τη μετάδοση του λόγου του Θεού. Σαν οικότροφος στην Ναύπακτο, είχα την μεγάλη χαρά να τον επισκεφτώ και να πάρω την ευλογία του με εκδρομή που οργανώσαμε το 1969 με τις χριστιανικές ομάδες.

  

Με άριστη θεολογική κατάρτιση και εις βάθος μελέτη των Πατερικών κειμένων, ο π. Αθηναγόρας υπηρέτησε την επαρχία Γιαννιτσών από το έτος 1986 ως Ιεροκήρυκας της Ι. Μητροπόλεως Κίτρους, κατηχητής και ομιλητής στο Πνευματικό Κέντρο «ΑΓΙΟΣ ΦΩΤΙΟΣ», τον Καθεδρικό Ναό της Θ. Αναλήψεως, καθώς και στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κατερίνης επί θεολογικών και κοινωνικών θεμάτων. Πέραν του λειτουργικού και κηρυκτικού έργου ασχολήθηκε με την συγγραφή αξιόλογων βιβλίων, μελετών και άρθρων δημοσιευμένων σε εφημερίδες και περιοδικά. Ταπεινός, απλός, ευπροσήγορος, ασκητικός, έζησε οσιακό βίο σε ένα κελάκι της Ι.Μονής του Αγίου Διονυσίου Λιτοχώρου κοντά στο πνευματικό του παιδί, από τα χρόνια που υπηρετούσε στην Μητρόπολη Ναυπάκτου, Καθηγούμενο-πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη π. Μάξιμο Κυρίτση, όντας συγχρόνως πνευματικός πατέρας και στήριγμα της αδελφότητας μέχρι της τελευταίας του πνοής. Πνευματικός και καθοδηγητής υπήρξε παράλληλα και στην Ι. Γυναικεία Μονή του Αγίου Αθανασίου Κολινδρού, όπου πλην της οσιολογιοτάτης Καθηγουμένης Ειρήνης Ζορμπά, πνευματικό του επίσης τέκνο, εγκαταβιώνουν ως Μοναχές η κατά σάρκα μητέρα του και η αδελφή του.

Ο π. Αθηναγόρας διέθετε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για το Επισκοπικό αξίωμα. Όμως, καίτοι είχε προταθεί κάποιες φορές για την εκλογή του σε χηρεύουσες Μητροπόλεις, τελικά δεν εξελέγη από την πλειοψηφία των Ιεραρχών, καθόσον ζώντας στη αφάνεια και μη έχοντας τις απαιτούμενες προσβάσεις στους εκλέκτορες δεν τιμήθηκε, όπως του άξιζε και όπως με πικρία αναφέρει στην εκτεταμένη αυτοβιογραφία του με τον τίτλο «Όσα δεν πήρε ο άνεμος »

Ο κοιμηθείς πατήρ Αθηναγόρας, πέραν των πνευματικών του αρετών, υπήρξε ανιδιοτελής, φιλότιμος και φιλάνθρωπος. Επικαλούμαστε την μαρτυρία σεβάσμιου τοπικού παράγοντα και καταγράφουμε πράξη του, παράδειγμα της ανιδιοτελούς προσφοράς του,  με το εξής περιστατικό.

Το έτος 1997 το Δ.Σ. της Σχολής Γονέων, μη έχοντας οικονομικούς πόρους, αποφάσισε και ανακοίνωσε ότι θα διακόψεί για εκείνη τη χρονιά την λειτουργία της Σχολής για οικονομικούς λόγους. Μόλις το πληροφορήθηκε  ο αγαθός και αθόρυβος ιερωμένος, έτρεξε στο γραφείο και κατέθεσε για το φτωχό ταμείο της Σχολής ολόκληρο το μισθό του, που μόλις είχε εισπράξει, ενθαρρύνοντας το Δ.Σ. να συνεχίσει την αξιόλογη προσπάθεια, διαβεβαιώνοντας ότι θα είχαν πάντοτε την συμπαράστασή του. Η γενναιοδωρία του αυτή και οι προσευχές του συγκίνησε βαθύτατα το Δ.Σ. και η Σχολή επιβίωσε!

Αυτός ήταν ο μακαριστός μας πνευματικός μας πατέρας, ο γλυκύτατος και θεόπνευστος ακούραστος εργάτης του Αμπελώνος Κυρίου, ο λαμπρός αδάμας της εκκλησίας Χριστού, ο πατηρ Αθηναγόρας Καραματζάνης. Πάτερ Αθηναγόρα, μπορεί κάποιοι επί γης συλλειτουργοί και προκαθήμενοι σου να σε πίκραναν με την απαξιωτική συμπεριφορά τους, όμως η αγία βιωτή σου κατέκτησε τις καρδιές όσων σε γνώρισαν και θα σε μνημονεύουν καθ’ όλη τους τη ζωή. Την τιμή που σου αξίζει την επιφύλαξε για σένα ο Παντεπόπτης και Δικαιότατος Κύριος.

Καλό και ευλογημένο Παράδεισο.