Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΑΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ κ. ΦΙΛΗ



ναψα καί να κερί γιά σένα κ. πουργέ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΡΦΥΡΗ


Είναι να το διαβάζει κανείς ΟΧΙ ΜΙΑ αλλά πολλές φορές αυτό τα γράμμα και να παιρνει δύναμη ΘΕΟΥ…. Τα λέει όλα! Σας το μεταφέρω χωρίς σχόλια, μόνο με δάκρυα στα μάτια…. Δεν έχει σταγόνα πολιτικής, δεν έχει σταγόνα θυμού, αλλά είναι γεμάτο από αισθήματα, από πονεμένη καρδιά, στεναχώρια, σεβασμό, αγάπη και συμβουλή…
 
Πρς

Τόν ξιότιμον πουργόν  Παιδείας,

ρευνας καί Θρησκευμάτων

κ.  Νικόλαον Φίλην

Ες θήνας



Kύριε πουργέ, Χαρε ν Κυρί πάντοτε.



Μετά τήν πιστολή μου πρός τόν κ. Πρωθυπουργό, σχετικά μέ τά θέματα πού μς πασχολον, επα νά μή γράψω κάτι λλο. μως μ συγκίνηση βαθει, νέλαβα κα ποσχέθηκα σ πρόσωπα τρανά, μεγάλα, μέγιστα, ερά ν σο μεταφέρω παραγγελι ερή, γεμάτη δύνη ψυχς, μως μ πολλ γάπη.

Χθς, πουργέ μου, πγα στν Τρίπολη καί πέρασα π να τόπο ερ γι ν γονατίσω ελαβικ κα ν προσκυνήσω, γιατί θυμήθηκα τι ταν παραμονή μέρας μεγάλης, στορικς, τρανς,  αματωμένης.

Ξημέρωνε 23 Σεπτεμβρίου. Γιορτ τς πελευθερώσεως τς Τριπολιτσς π τος Τούρκους. κε λοιπόν πο προσκυνοσα κα κλεισα τ μάτια μου γι ν προσευχηθ κα ν μακαρίσω σους πέθαναν γι τόν Χριστ κα τήν Πατρίδα κα τ νόματά τους εναι γραμμένα πάνω σ στήλη μαρμάρινη, εγνωμοσύνης τν λλήνων νάθημα, τος κουσα ν μο μιλνε. Μο λέγανε κάτι γι σένα. Μο μιλάγανε π τ βάθη τς φυλακς το σεραγιο το Πασ.

Εχανε πάει τ μαντάτα γι σα επες γι τν κκλησία κα τν συμβολ της, ντ κα καλά, «στν θικ κπτωση τς κοινωνίας».

Μο λέγανε κα κλαίγανε σν τ μικρ παιδι γι τν κατάντια μας. ταν, πουργέ μου, στ λήθεια πολ πονεμένοι γι σα επες. Εχαν μως μιά παρηγοριά, μπς κα δν τ πιστεύεις σα λές. Μήπως παρασύρθηκες καί επες κάτι παρά πάνω στό λόγο σου.


Μο μίλησαν αμόφυρτοι, γυμνοί, σκελετωμένοι, ο γίγαντες τς Πίστεως κα τς Πατρίδος, τ ερ σφάγια τς κκλησίας κα τς λευθερίας, ο μάρτυρες ρχιερες κα λοιπο Κληρικοί, πο π τν Μάρτιο μέχρι τν Σεπτέμβριο το 1821, τος τρωγαν τ σκουλήκια ζωντανούς γι ν μπορς σύ, γι ν μπορ γώ κα λοι μας, ν μιλμε σήμερα λληνικ κα νά κφραζόμαστε λεύθερα, κόμα κα βρίζοντάς τους, χωρς ν πληρώνομε κανένα τίμημα.. ξ’ λλου ατ θ π λευθερία. Γι’ ατό τό μεγαλεο τς λευτερις πέθαναν καί ατοί πού σο στέλνουν τό μήνυμα καί τόσοι λλοι.

Σήμερα 23 Σεπτεμβρίου πέτειο τς πελευθερώσεως τς Τριπολιτσς, π τος Τούρκους, τος φρικτος κα βάναυσους τυράννους πο δήγησαν 400 χρόνια κα πλέον μυριάδες προγόνους σου κα προγόνους μου στς ερκτές, στ κριώματα, στ παλουκώματα κα τς σφαγές, ατο ο μάρτυρές μο επαν ν σο π τι :

« Μετεφέρθησαν ες τ κάτω μέρος το Σεραγιο, ες δεινοτάτην κα φρικτοτάτην ερκτν τν καταδίκων...Ατ δ ερκτ περιωρισμένη ες ν δωμάτιον κειτο π τ Σεράγιον π το δάφους, ριστερθεν το εσερχομένου δι τς το Σεραγίου Πύλης κα δέθηκαν λοι στ φοβερ κούτσουρο, ες τς πάς το ποίου εσήρχοντο ο πόδες τν βασανιζομένων...Εσελθόντες ες ταύτην τν φυλακν συνέδεσαν δι μακρς λύσεως τος ρχιερες κα Προύχοντας τν σπέραν κείνην...»

Τόσο στεν ταν στοιβαγμένοι μέσα στ μικρ χρο ο φυλακισμένοι, «στε οδ τος πόδας δύναντο ν κτείνωσιν, λλ νυχθημερν καθήμενοι διαλέγοντο, κα οτως κοιμντο π πέντε λοκλήρους μνας, μ δυνάμενοι ν νακληθσι...έναος δρς ρρεε ποταμηδν κ τν σωμάτων ατν, ξ’ ο τ νδύματα ατν σάπησαν...»

νόματά τους ταν: Τριπολιτσς Δανιήλ, Μονεμβασίας Χρύσανθος, νδρούσης ωσήφ, Δημητσάνης Φιλόθεος, Ναυπλίου Γρηγόριος, Χριστιανουπόλεως Γερμανός, Κορίνθου Κύριλλος καί λένης Φιλάρετος, Παπαλέξης καί Πρωτοσύγκελλος το νδρούσης, Χρύσανθος.

Μο επαν νά σο π τι εχαν καί συμμάρτυρες πού βεβαιώνουν τήν συμφορά, τά βάσανα, τήν πενα, τήν δίψα, τή σήψη καί τόν θάνατο.

ταν ο Πρόκριτοι το Μορη στό διο φρικτό κελλί καί πογράφουν μαζί μέ τούς Δεσποτάδες τήν παραγγελιά τους σέ σένα τόν πουργό τς Παιδείας, ρευνας καί Θρησκευμάτων.

ταν ο Προεστοί: ναστάσιος Μαυρομιχάλης, γιός το Πετρόμπεη, ωάννης Τομαρς, ντωνάκης Καραπατς, ωάννης Βιλαέτης, Πανγος Κυριακός, ναγνώστης Κωστόπουλος, νδρέας Καλαμογδάρτης, Μτρος Ροδόπουλος, Σωτηράκης Μελετόπουλος, Νικόλαος Γεωργακόπουλος καί Θεόδωρος Δεληγιάννης.

Μο επαν νά σο π καί κάτι λλο. τι τότε πέθαναν νωμένοι ρχιερες καί Πρόκριτοι, γιατί πίστευαν τά δια γιά τόν Χριστό καί τήν λλάδα. ταν λοι δεμένοι στό κούτσουρο (μπαιναν σέ τρύπες τά πόδια τους) μέ μιά λυσίδα 100 κάδες καί μέ λαιμαργιές στό λαιμό σάν τά λογα. Εχε μπε λυσίδα μέχρι τό κόκκαλο καί σαπίζαμε βοήθητοι.

νας, καθώς γύρισα νά φύγω μπροστά πό τό μνημεο πού εναι στημένο πάνω πό τό τόπο το μαρτυρίου τους, μο φώναξε:        «Στάσου μή βιάζεσαι, χω κάτι ξεχωριστό νά σο π. Πές στόν πουργό, τι μόνο δυό Δεσποτάδες, ζήσαμε καί βγήκαμε μισοπεθαμένοι... Μς πρε Κολοκοτρώνης στό μο κλαίγοντας καί μς ξάπλωσε κατά γς. Τόν εδα τόν Θοδωρ πού κλαιγε, φίλησε στό μέτωπο τόν Δεσπότη τς Τριπολιτσς, τόν Δανιήλ, πού ταν πρτος ξάδελφος το Γρηγορίου το Ε’ καί το επε. ‘’Δέν στό’ λεγα Δεσπότη μου, τι θά περπατήσουμε μαζί στή λεύτερη Πατρίδα;’’»

            -«Ποιός εσαι σύ πού μο μιλς;», τόν ρώτησα.

            «Νά πς στόν πουργό τι μέ λένε ωσήφ, εμαι Δεσπότης τς νδρούσης. Να το πς τι κε πού κάθεται τώρα, σ’ ατή τή θέση,  κάθησε γιά πρώτη φορά νας ταπεινός Δεσπότης. μουν γώ ωσήφ. τσι θέλησε Πατρίς, νά εμαι πρτος μινίστρος (πουργός) τς Θρησκείας καί τς Παιδείας τς λεύθερης λλάδος...» 

κλαψα καί φίλησα τά για χώματα πού κλείνουν στά σπλάχνα τους ατούς τούς γιγαντόψυχους Κληρικούς, τούς ντιστασιακούς καί νυποχώρητους, τούς  θνεγέρτες καί τούς ποσχέθηκα τι θά σο π τήν παραγγελιά τους σήμερα κιόλας, 23 Σεπτεμβρίου, πού γιορτάζομε τήν πελευθέρωση τς Τριπολιτσς, πού εναι καί δική μου Πατρίδα, πό τούς Τούρκους.

Καί ξέρεις πουργέ μου, θυμήθηκα τι πρίν πό λίγες μέρες συναντηθήκαμε καί μιλήσαμε, πολιτισμένα, επαμε πολλά...

Θέλω τώρα μέ γάπη πολλή νά σο π κάτι κόμα.

ν θέλωμε νά δομε ατό τόν τόπο λεύθερο καί ναστημένο, μέ κομμένες τίς λυσίδες τν μνημονίων καί τς ποιας λλης σκλαβις, πρέπει ρχιερες καί Πρόκριτοι καί Λαός νά μιλμε τήν δια γλσσα πού μίλαγαν καί κενοι πού μέ παρακαλέσανε νά σο μεταφέρω τήν γνώμη τους. Καί  ν χρειασθ, πουργέ μου, μακάρι νά γίν, νά λυτρωθομε μέσα πό να τέτοιο θάνατο-νάσταση, κι ν χρειασθ νά πεθάνωμε λοι μαζί ρχιερες καί Πρόκριτοι, πως κενοι γι’ ατό τόν τόπο, γιά κείνους, γιά μς, μά πλιότερο γιά τά παιδιά μας καί τά γγόνια μας, ς τό κάνομε μέ χαρά.

Θυμσαι, πουργέ μου, τί λέγει Παλαμς.

«Χρωστμε σ’ σους ρθαν πέρασαν, θά’ ρθονε, θά περάσουν. Κριτές θά μς δικάσουν, ο γέννητοι, ο νεκροί».

            Επα νά πάω καί πιό πάνω που εναι να Μνημεο γιά τούς Δεσποτάδες καί τούς Παπδες τς Μικρασίας, τότε θυμσαι τό 1922, πού σφάξανε,...σφάξανε ο Τορκοι, Κλρο καί Λαό, σάν τά ρνιά. Στήν λλη μεριά, σ’ ατό τό Μνημεο εναι γραμμένα νόματα παπαδικά πό τό ’40 καί πιό μετά. λλά εναι ργά επα. Θά μο πονε καί κενοι τίποτα γιά τόν πουργό καί πς νά τά π λα, φο πρέπει νά το φήσω λίγο χρόνο νά μελετήσ τό βιβλίο πού γράφει γιά τίς θυσίες τν Κληρικν στήν ντίσταση, τό ποο το στειλε Μακαριώτατος.

Πρίν φύγω πό τήν Τρίπολη, καμα τό χρέος μου νά νάψω να κερί στόν γιο Παλο, μιά κκλησιά κε κοντά στό Μνημεο τν ρχιερέων καί Προκρίτων, χι στόν πόστολο Παλο, τόν λλο κ. πουργέ, να καλόγερο πού ταν το κόμα παιδί, ξώμοσε, γινε δηλ. Μουσουλμνος (χ επα, γιε μου, βάλε τό χέρι σου, τά παιδιά μας σήμερα μή πάθουνε τά δια, κατά πς πμε) καί μετάνοιωσε καί γινε Μοναχός καί τόν ποκεφάλισαν ο Τορκοι στή μέση τς πόλης. Καλόγερος- «πικίνδυνος» το γι κενα τά χρόνια, πως εναι «πικίνδυνοι» ο παπδες καί ο καλόγεροι σήμερα καί ετυχς, γιατί χωρίς ατούς τούς «πικίνδυνους», ατός τόπος λευτεριά δέν βλέπει.

ναψα καί να κερί γιά σένα κ. πουργέ καί προσευχήθηκα μέ δάκρυα, μάρτυς μου Κύριος Θεός, νά χς γεία καί φωτισμό  στε νά πράττς γαθά πό τήν θέση πού βρίσκεσαι.



Μέ τιμή, γάπη καί εχές ν Κυρί


1 σχόλιο:

  1. Χρυσοστόμου του Σεβασμιοτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγίας Μητροπόλεως Πατρών ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΕΤΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή