ΚΟΡΑΝΙΟ ΚΑΙ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ -ΑΛ ΡΟΥΜ - ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΑΠΟΨΗ Ν. ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ

«ΑΛ ΡΟΥΜ»

ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ ΤΟΥ ΚΟΡΑΝΙΟΥ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΟΥΣΙΑ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ 

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΑΠΟΨΗ Ν. ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ

Με την πέννα του Γιάννη Πορφύρη

Υπάρχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο Κοράνι που επιγράφεται, «Αλ Ρουμ», δηλαδή οι Ρωμηοί, δηλαδή οι Έλληνες. Το κεφάλαιο αυτό, (που σκόπιμα οι μουσουλμάνοι συχνά αποφεύγουν να το σχολιάσουν), είναι το τριακοστό κεφάλαιο του Κορανίου, έχει ιδιαίτερη εσχατολογική σημασία και για πολλούς θεολόγους είναι προφητικό. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μιλάει για την ανάσταση των ανθρώπων και το μεγάλο της νόημα στη ζωή των πιστών.

Όλα αυτά συνδέονται με την ιστορική παρουσία των Αλ Ρουμ, δηλαδή των Ρωμηών και τον υπερούσιο ρόλο που θα κληθούν να παίξουν μέσα στον συγκεκριμένο χώρο που άκμασε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (δηλαδή περίπου η σημερινή Ελλάδα και η σημερινή Τουρκία), στο τέλος των καιρών και στην εποχή της μεγάλης αποστασίας.
Το κεφάλαιο αρχίζει με τα εξής ενδιαφέροντα λόγια, (σούρες), για τους Έλληνες ή Αλ Ρουμ και φυσικά μιλάει αλληγορικά, όπως άλλωστε για τους μυστικούς του Ισλάμ και ολόκληρο το Κοράνι:

1. Αλέφ Λαμ, Μιμ. Οι Έλληνες νικήθηκαν.
2. Νικήθηκαν στα σύνορα. Θα εξαγοράσουν την ήττα τους με τη νίκη.

3. Μέσα σε λίγα χρόνια ο Θεός κανονίζει την τύχη των μαχών. Η ημέρα που θα θριαμβεύσουν, θα είναι μέρα χαράς για τους πιστούς.

Το ίδιο το Κοράνι δηλαδή προφητεύει τον θρίαμβο της Ρωμηοσύνης.
Είναι σαφές ότι στο πολύ σημαντικό και με μεγάλη συμβολική σημασία αυτό κεφάλαιο, το Κοράνι με τον όρο Αλ Ρουμ δεν εννοεί τους Έλληνες όπως τους εννοούμε εμείς σήμερα στα στενά γεωγραφικά τους πλαίσια και όπως συνήθως το μεταφράζουν, αλλά εννοεί το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, που ένα μεγάλο μέρος του σήμερα καλύπτει η σημερινή Τουρκία και συνεπώς και ο κόσμος που ζει σήμερα στην Μικρά Ασία.

Αν εξετάσουμε προσεκτικά το κεφάλαιο αυτό, θα δούμε ότι αναφέρεται σε μια «περίεργη» σειρά πολεμικών γεγονότων κατά τα οποία, πρώτα το εκλεκτό κράτος των Αλ Ρουμ θα ηττηθεί, αλλά στη συνέχεια με ένα εσχατολογικό τρόπο που έχει πνευματικές προεκτάσεις, το κράτος αυτό θα νικήσει. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την έμφαση στην επισήμανση ότι η ημέρα της νίκης του, «θα είναι μια ημέρα χαράς για τους πιστούς», σύμφωνα πάντα με το ίδιο το κείμενο του Κορανίου.

Μια τυπικά συμβατική και δυτική, ορθολογιστική ερμηνεία του σημαντικού αυτού κεφαλαίου, δέχεται ότι υπάρχουν στην προκειμένη περίπτωση υπαινιγμοί πως το κείμενο αναφέρεται στις περσορωμαϊκές συγκρούσεις της εποχής εκείνης. Όμως, από τη στιγμή που τα λόγια αυτά προφέρθηκαν από τον ίδιο τον Μωάμεθ, το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος στην τότε χρονική συγκύρια δεν υπέστη καμία, έστω και μικρή ήττα στις σχέσεις του με την Περσία.

Ακόμη πιο πολύ, γνωρίζουμε ότι η βυζαντινή νίκη επί της Περσίας, (του αυτοκράτορα Ηράκλειου), δεν ήταν δυνατόν να εκληφθεί σαν «μέρα χαράς» από τους πιστούς, που βεβαίως για το Ισλάμ ήταν οι Μουσουλμάνοι. Άρα υπάρχει ένας βαθύτερος συμβολισμός που ανάγεται στις εσχατολογικές θεωρήσεις του κεφαλαίου όπως θα δούμε παρακάτω. Πράγματι πίσω από τις έννοιες αυτές υπάρχει ένας πολύ ενδιαφέρων συμβολισμός, με ιδιαίτερη αποκαλυπτική σημασία. Έτσι στο κεφάλαιο αυτό γίνεται αναφορά για τον ιδιαίτερο εσχατολογικό και κρίσιμο ρόλο των Αλ Ρουμ και της χώρας τους στο «τέλος των καιρών»

Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από την συνέχεια του κεφαλαίου που ανάγει ξανά σε εσχατολογικές θεωρήσεις.
Το ίδιο κεφάλαιο λοιπόν συνεχίζει παρακάτω με τα εξής χαρακτηριστικά λόγια:

6. Μεθυσμένοι από τις γήινες απολαύσεις οι άνθρωποι ξεχνούν τη μέλλουσα ζωή.

7. Αγνοούν μήπως πως ο ουρανός και η γη και το καθετί που υπάρχει στο διάστημα είναι αληθινό έργο του Θεού; Και πως έχει ορίσει το όριο της διάρκειάς του; Και όμως οι περισσότεροι αρνούνται την ανάσταση.

Η σαφής αναφορά της ανάστασης σε συνάρτηση με την νίκη των Αλ Ρουμ, δηλαδή των Ρωμηών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, είναι το συμπερασματικό επιστέγασμα θα λέγαμε το «ζουμί» αυτού του προφητικού για το Ισλάμ κεφαλαίου για τον ρόλο των Ρωμηών στα έσχατα αυτού του κτιστού κόσμου.

Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε πως το κεφάλαιο αυτό έχει κάποιες σοβαρές ομοιότητες με την χριστιανική Αποκάλυψη. Στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο της Αποκάλυψης γίνεται μια εξαγγελία νίκης του Μεσσία και πτώσης της Βαβυλώνας-Ρώμης, (παραλληλισμός με τη σημερινή Δύση και τα πνευματικά της πρότυπα). Η πτώση αυτή δεν γίνεται τότε αλλά στο πλήρωμα του χρόνου και μετά από περίοδο επικράτησης του Αντίχριστου. Δηλαδή θα προηγηθεί η ήττα των πιστών, αλλά μετά θα έρθει η τελική νίκη που δεν είναι άλλη από την Δευτέρα Παρουσία.

Στο ίδιο κεφάλαιο της Αποκάλυψης μνημονεύονται και οι τρόποι ελέγχου των πιστών από το καθεστώς του Αντίχριστου. Εκεί γίνεται λόγος και για το περίφημο χάραγμα. Γι’ αυτό το χάραγμα δεν έχει σημασία ο τρόπος που θα γίνει, (ακτίνες λέιζερ ή οτιδήποτε άλλο που θα προέλθει από τη σύγχρονη τεχνολογία), αλλά το τι πραγματικά θα είναι αυτό.

Όλα αυτά όπως έχουν εξηγηθεί από πολλούς ερμηνευτές θα σημάνουν την εποχή της κυριαρχίας του Θηρίου, αλλά και την αρχή του τελικού θριάμβου του Χριστού, ένα βασικό στοιχείο το οποίο θα πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν υπάρχει καθόλου στην πρότερα εβραϊκή – ιουδαϊκή παράδοση και γι’ αυτό ο Χριστιανισμός, αλλά και στη συνέχεια το Ισλάμ που «έκλεψε» πάρα πολλά από την διδασκαλία του Χριστού, διαφοροποιείται ριζικά από αυτήν.

Ο κόσμος έτσι θα «καθαρίσει» από κάθε αρνητική δύναμη για πάνω από 1.000 συμβολικά χρόνια.

Ξαναγυρίζοντας όμως στο Κοράνι και στο ενδιαφέρον αυτό κεφάλαιο για τους Αλ Ρουμ, βλέπουμε πως η λύτρωση του κόσμου και η ανάσταση θα έρθει από τους Ρωμηούς, (Έλληνες), δηλαδή από την χαμένη Ρωμηοσύνη που υπέστη μια μεγάλη ήττα αλλά στη συνέχεια ανασυγκροτήθηκε και τελικά νίκησε. Νίκησε το «Θηρίο της αποκάλυψης». Εδώ έγκειται και η σημασία των Αλ Ρουμ και της Ρωμηοσύνης, αλλά με την ορθόδοξη χριστιανική θεώρηση της Αποκάλυψης. Η νίκη αυτή θα έρθει πραγματικά από αυτούς όπως προφητικά αναφέρεται στο κατά Ιωάννη:

«Ήσαν δε τινές Έλληνες μεταξύ των ανθρώπων των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή. Ούτοι λοιπόν ήλθον προς τον Φίλιππον τον από Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και παρεκάλουν αυτόν λέγοντες: “Κύριε θέλομεν να ίδωμεν τον Ιησού”.

»Έρχεται ο Φίλιππος και λέγει προς τον Ανδρέα και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουσιν προς τον Ιησού.
»Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς λέγων: “Ήλθεν η ώρα ίνα δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου. Αληθώς λέγω. Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις γην και αποθάνει αυτός μόνος μένει, εάν όμως αποθάνει πολύν καρπόν φέρει.
»”Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν”».

Το Κατά Ιωάννη, Κεφ ιβ΄ 20

Αλλά πώς θα γίνει αυτό; Εδώ έγκειται και το μεγάλο ιστορικό αίνιγμα για το οποίο έχουν γραφτεί χιλιάδες τόμοι. Δεν θα σωθούν όλοι αλλά μόνο οι λίγοι που θα έχουν πιστέψει. Θα σωθούν σε ένα ιδεατό κράτος όλων των τμημάτων του «εκλεκτού λαού» που θα αντισταθεί και θα πολεμήσει ενάντια στην πνευματική και εσωτερική άλωση, (βλέπε αλλοτρίωση), της ανθρωπότητας. Ο φυσικός χώρος αυτού του «κράτους», ή καλύτερα αυτής της περιοχής που έχει άγια και ιερή αποστολή, δεν είναι άλλος από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή από τη χώρα της Ορθοδοξίας, των Αλ Ρουμ, που αναφέρει το τριακοστό κεφάλαιο του Κορανίου, από την χώρα των επτά εκκλησιών της Αποκάλυψης που όλες, όπως είναι γνωστό, βρίσκονται στην δυτική Μικρά Ασία της Ρωμηοσύνης.

Αυτή η «χώρα της ανάστασης», συμπίπτει στο μεγαλύτερο μέρος της με τη σημερινή Τουρκία, (η φυσική πύλη της Ευρασίας, κέντρο μεγάλων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών εξελίξεων στις αρχές του 21ου αιώνα). Αλλά ποιά Τουρκία; Όχι την κεμαλική ή τη φονταμενταλιστική ισλαμική Τουρκία, αλλά την πραγματική «εσωτερική» Τουρκία, δηλαδή την Τουρκία της Ρωμηοσύνης που σαν ηφαίστειο κοχλάζει κάτω από την επιφάνεια της σύγχρονης Τουρκίας, όπου εκατομμύρια ανθρώπων αναζητάνε την χαμένη τους ταυτότητα.

Δηλαδή την Τουρκία που αφού διαλυθεί, (πάτερ Παΐσιος), ένα μεγάλο τμήμα της θα βρει στη συνέχεια την χαμένη της ταυτότητα και θα ενωθεί με την χαμένη Ρωμηοσύνη στην αναστημένη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η χώρα αυτή, δηλαδή η νέα αυτοκρατορία, η νέα Ρωμηοσύνη, θα αναδυθεί και θα κυριαρχήσει στα όρια της παλιάς αυτοκρατορίας για να προσφέρει στον κόσμο την Δευτέρα παρουσία του αναμενόμενου Μεσσία.

Η «αυτοκρατορία» αυτή της Δευτέρας Παρουσίας, θα έχει σαν πνευματικό της «οδηγό» την Ορθοδοξία, την μόνη αληθινή καθολική και αποστολική εκκλησία και την αποκαλυπτική παράδοση του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, μια παράδοση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με μια μαρτυρική, (εξ ου και οι αλλεπάλληλες κρίσεις), πνευματική ποιότητα που περιέχει ο ιστορικός αυτός χώρος «εις τους αιώνες των αιώνων».