Η νεότερη Εκκλησιαστική Ιστορία της Ναυπάκτου σε συνέχειες [1958 - σήμερον]

ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΩΝ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΩΝ  ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

 

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΡΑΜΑΤΖΑΝΗΣ

Για να γραφούν οι λεπτομέρειες μιας ιστορίας χρειάζονται πηγές, μαρτυρίες ντοκουμέντα, διηγήσεις.  Μπορούν όμως να καταγραφούν σημαντικά γεγονότα και να φωτισθεί ένα άγνωστο για τους πολλούς τμήμα της. Μπορούν να καταγραφούν χωρίς ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ τα βασικότερα και ουσιαστικότερα γεγονότα και τα συμπεράσματα εξάγονται χωρίς ενδοιασμόν.

Αρχίζω σήμερα να διηγούμαι όσα έζησα και ξέρω από πρώτο χέρι, μια και ήμουν και εγώ ένα βότσαλο σ’ αυτή την ιστορία από τον Αύγουστο του 1968, μέχρι σήμερα.

 

ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΝΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΡΦΥΡΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΟΒΡΥΣΟ ΣΤΟΝ ΕΠΑΧΤΟ.

Σε ηλικία 15 ετών, βρέθηκα μαθητικός μετανάστης στην Ναύπακτο, με μεταγραφή από το Γυμνάσιο Αρρένων Θέρμου στο Γυμνάσιο Αρρένων Ναυπάκτου και στην Ε΄ τάξη τότε, σημερινή αντίστοιχη Β΄ Λυκείου.

Η μετεγγραφή έγινε κυρίως για καλλίτερη παροχή διδασκαλίας μια και το Γυμνάσιο Αρρένων ήταν δύο κλάσεις ανώτερο του Γυμνασίου Θέρμου.

Όταν ήρθα για πρώτη φορά στην Ναύπακτο, ενοικίασα ένα δωμάτιο στο κέντρο, σε μια ενάρετο θρησκευόμενη κυρία την αείμνηστη κυρία Θεοδώρα, κατηχήτρια και αφιερωμένη στον καλό μας Χριστό, ζώσα βίον κατά Χριστόν και εθελόντρια γενικών καθηκόντων στο επίσης Οικοτροφείο Θηλέων Ναυπάκτου. Αμέσως μου πρότεινε να γίνω οικότροφος στο Χριστιανικό Οικοτροφείο Αρρένων Ναυπάκτου που κληροδότησε ο αείμνηστος Επαμεινώντας Αρβανίτης στην εκκλησία προς δόξαν Θεού! Αυτές οι ψυχές αγίασαν μια και έδωσαν τα υπάρχοντά τους  για το έργο του Θεού. Κρίμα που ο σεβασμιότατος μετά Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Αλέξανδρος Παπαδόπουλος το προσέφερε Θυσία στον Βάάλ θεό του εμπορίου, δηλαδή σήμερα, με σφραγίδα και βούλα της εκκλησίας από οίκος του Θεού έγινε οίκος εμπορίου! 

Διευθυντής του Οικοτροφείου τότε ήταν ένας ενάρετος σπάνιος άνδρας με βαθειά πίστη στο Θεό, άριστος παιδαγωγός, χαλκέντερος και υπηρέτης του Θεού, ο κ. Γεώργιος Κοσμάς. Ηταν στενός συνεργάτης του σπάνιου για τα έτη αυτά, επιγείου αγγέλου, του ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως πατρός Αθηναγόρα Καραματζάνη, πνευματικού μας πατέρα, που υπεραγαπούσαμε.

Η ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΕΡΤΡΟΦΗ

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Αγία πνευματική αγκαλιά του μοναδικού πατρός Αθηναγόρα, την θεία πνευματική του τροφή που μας ενέθρεξε ως κατηχητόπουλα, ομαδόπουλα και κατά Χριστόν οικοτρόφους!

Επόμενο ήταν εμείς οι νέοι αγνοί μπορώ να είπω τότε χωριατόπαιδες να τον αγαπήσουμε εξ όλης της καρδίας μας και να τον θεωρούμε πατέρα μας αγαπημένο.

Ήταν θέλημα Θεού να μας χαρίσει στο νέο ξεκίνημά μας, ένα θαυμάσιο πατέρα. Όταν μας εξομολογούσε κλείναμε τα μάτια και νοιώθαμε την ψυχή μας να φτερουγίζει ψηλά στον Θεό και να νοιώθουμε με κλειστά βλέφαρα την ουράνια σκάλα που μας οδηγούσε κοντά Του.

Σαν οικότροφος αμέσως εντάχθηκα πλήρως στο χριστιανικό έργο της Ναυπάκτου, κατηχητικά, χριστιανικές ομάδες, κατασκηνώσεις, ομιλίες!

Ενοιωθα να έχω γίνει ένας μικρός φλογερός Σαούλ που βρέθηκε από το χριστιανικό αγωνιστικό ναδίρ στο ζενίθ!

Ο ΒΙΑΙΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ

Σαν όνειρο έπεσε ο κεραυνός στα κεφάλια μας ότι μας παίρνουν τον πατέρα μας, τον πνευματικό μας φύλακα άγγελο, τον πατέρα Αθηναγόρα Καραματζάνη. Νοιώσαμε τόσο ορφανοί, τόσο μαχαιρωμένοι, τόσο απελπισμένοι, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε! Οι σαρωτικές αλλαγές σε επίπεδο πρώτης και δεύτερης προισταμένης πνευματικής βαθμίδας ήταν εξωπραγματικές!

Βρεθήκαμε χωρίς τον πατέρα μας Αθηναγόρα Καραματζάνη αλλά και χωρίς τον φύλακα άγγελο φροντιστή μας τον διευθυντή μας κ. Γεώργιο Κοσμά.

Βουβαμάρα έπεσε στο <οικοτροφείο μας άγνωστοι οι  διάδοχοι τους! Ο ένας διάδοχος μάθαμε ότι ήταν παλιός ανθυπολοχαγός πεζικού των εδώ ΤΕΑ  ο Πειραιώτης ιεροκήρυκας τώρα στην περιοχή π. Σπυρίδων Λογοθέτης και ο νέος διάδοχος διευθυντής Οικοτροφείου, ένας απλός παπάς από τα Βελβίτσιανα ο παπα Θανάσης Λαουρδέκης  που μας έβαζε όλο τιμωρίες, σημερινός δεύτερος τη τάξει άρχοντας της Ιεράς Μητροπόλεως.

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΟΥ ΨΥΧΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Εγώ προσωπικά ένοιωθα σαν μαινόμενος και αγανακτισμένος Πέτρος και πολύ θα ήθελα να κόψω τα «ωτία» αυτών που μας πήραν τον πατέρα μας. Το έδειχνα δεν το έκρυβα και κρατούσα απόσταση από τον νέο πατέρα που πίστευα, ναι, μας επέβαλαν δεν τον διαλέξαμε. Εγώ ήρθα κοντά στον Θεό γιατί ένοιωσα το χέρι του πνευματικού μου πατέρα Αθηναγόρα και δεν υπήρξε φυσικός χωρισμός από αυτόν, αλλά με τη μέθοδο «ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΖΟΥΜΕ»

Σίγουρα δεν έφυγε «οικεία βουλήσει» ο πατήρ Αθηναγόρας, σίγουρα ήρθε «οικεία βουλήσει» ο πατήρ Σπυρίδων, σίγουρα υπήρχε βουβό παρασκήνιο!

Ποιος πατέρας εγκαταλείπει και πουλάει τα παιδιά του, που λατρεύει και μας λάτρευε ο πατήρ Αθηναγόρας Καραματζάνης. Δεν ήμασταν στρατιωτική μονάδα που μας έφεραν νέο διοικητή, αλλά χριστιανική οικογένεια με πατέρα και αδέλφια και όλοι αγωνιζόμασταν να φτάσουμε όλο και περισσότερο στο Θεό μας!  Δεν τρελαίνονται έτσι τα πράγματα και δεν γίνονται «φύλο – φτερό» ένα άριστα εργαζόμενο χριστιανικό οικοδόμημα!

Ενοιωθα, λοιπόν σαν αρπαγείς από την οικογένειά μου και υιοθετημένος σε νέο πατέρα και οικογένεια.

Η σιωπηρή και μυστηριώδης απομάκρυνση του πατρός Αθηναγόρα Καραματζάνη και σχεδόν όλων των συνεργατών του (Γεωργίου Κοσμά, Κυριτσαίων, Σταυροπουλαίων, Λουκοπουλαίων κλπ), δεν ήταν φυσιολογική! Παράδοση και παραλαβή μπροστά σε μας δεν έγινε, αποχαιρετιστήριο τραπέζι προς τιμήν του αποχωρούντος δεν έγινε, κοινές εκδηλώσεις και κοινή ευχή σε μας από τους δύο δεν δόθηκε.

Υπάρχει και το «ένστικτο» μου που δεν με άφηνε να χωνέψω κανονικά αυτή τη σαρωτική αλλαγή!

Θυμάμαι ένα περιστατικό, που έβγαλα τότε όλη μου την πίκρα και κάποια παιδική κακία στον νέο διάδοχο ιεροκήρυκα και «πατριό μας» έτσι τον θεωρούσα, τον πατέρα Σπυρίδωνα Λογοθέτη. 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ